Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród…

Ilu Polaków robiło takie postanowienie? Ilu tak naprawdę czuje się związanych ze swoim krajem? Nie wiem, trudno powiedzieć. Zapewne wielu jest takich, którzy chcą (naprawdę chcą) stąd uciec, czasem gdziekolwiek, czasem do konkretnego kraju, z różnych powodów. Znajdą się też inni, którzy nie porzucą Polski, nawet gdyby nie mieli tu nic – nawet perspektyw na przyszłość, a w innym kraju oferowano by im całkiem godne warunki. „Nie, my jesteśmy Polakami”. W niektórych jeszcze tli się poczucie patriotyzmu. Jest też i trzecia – chyba dziś najliczniejsza - grupa ludzi, którym jest wszystko jedno, gdzie mieszkają…

Jednak rozmowa na temat patriotyzmu zazwyczaj nie budzi w żadnej z tych grup wielkich emocji. Zdanie każdy ma swoje, może i niektórzy (zwłaszcza ostatnia grupa) ponarzekają trochę na osoby o przeciwnych poglądach, no ale… cóż zrobić. Szybko przechodzą nad tym do porządku dziennego.

Polskie muzułmanki. Inna grupa ludzi – postrzeganych często jako „podludzie”. Tu podobnie, jak i wśród ogółu - znajdą się takie, które bez względu na wszystko rękami i nogami będą chciały w kraju pozostać (czasem niekoniecznie ze względu na patriotyzm, ale bywa i tak), często będą podkreślać swoje polskie pochodzenie, przyznawać, że są dumne z bycia Polkami. Jest druga grupa – podobnie jak wśród ogółu społeczeństwa, wszystko im jedno gdzie będą mieszkać, byle mieć najbliższych przy sobie. I grupa trzecia, która bardzo chciałaby wyjechać z Polski, także z różnych powodów. Tyle, że akurat ten kolektyw natrafia na trudności i czasem przykrości związane ze swoim wyborem. Nie jest już tak, że ktoś ponarzeka chwilkę i zapomni, przejdzie nad tym do porządku dziennego. Temat miejsca pobytu polskich muzułmanów (a zwłaszcza muzułmanek) budzi wiele emocji, czasem wywołuje burzę (z piorunami!). Dlaczego?

Dlaczego tak często słyszymy na ulicy „jedź sobie tam, do Arabów, wynocha z Polski”, oraz równie często „wolą uciec do Arabów niż w kraju zostać, takie z nich Polki, jak…” (tu różne porównania)?

Staram się ignorować wszelkie uwagi na temat miejsca pobytu, tożsamości narodowej, ale czasem, przy gorszym dniu, jest niełatwo. Momentami mam ochotę się odezwać, ale czy warto wdawać się w dyskusję na ulicy? Nie, zdecydowanie lepiej puścić mimo uszu i przejść dalej. Tylko że takie już ze mnie stworzenie, że bardzo (za bardzo) się przejmuję, nie potrafię czasem czegoś „olać” i przejść nad tym do porządku dziennego.

„Nie ma w was ani krzty patriotyzmu”. Czasem nie ma, czasem jest, ale najczęściej polskie muzułmanki to żony obcokrajowców. Tam gdzie są różne narodowości, musi być też kompromis. W dwóch miejscach na raz się żyć nie da, trzeba wybrać jeden kraj – albo jego, albo jej, albo inny, neutralny ;) A że w Polsce nie jest najłatwiej swą religię praktykować, a często nawet spokojnie (muzułmankom) żyć, wiele z nich decyduje się jednak na wyjazd. „Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz” – buntujemy się w Rocie. Zawsze mieliśmy swój honor. Dlaczego więc polskie muzułmanki miałyby go tracić i własnym rodakom pluć w twarz pozwolić (czasem dosłownie, czasem w przenośni)? Czy to ma pomóc w podjęciu decyzji o pozostaniu we własnym kraju?

„Katoliczką być nie chce, ale w Polsce siedzi”. To inny cytat. Tyle, że inne wyznania już raczej takich słów nie słyszą, raczej nikt ich z kraju ze względu na religię nie „wygania”. Ludzie sami przyznają, że nie chcą się nas „pozbyć z kraju” ze względu na fakt poślubienia obcokrajowca czy jakikolwiek inny, ale właśnie ze względu na islam. Wyrzekłyśmy się „wiary naszych ojców”, więc nie zasługujemy na miano Polek. Czy naprawdę? Nawet jeśli Polkami się czujemy i chcemy żyć wśród swoich (czytaj Polaków)? Hm… często ci „swoi” swoimi być nie chcą, wolą nas pchać ku innym.

Głosów „przecież muzułmanie to też ludzie, mają prawo mieszkać gdzie chcą” jest najmniej – odwrotnie niż w odniesieniu reszty społeczeństwa. Często słyszę pytanie „a gdzie będzie pani żyła?”, a kiedy odpowiadam „w Polsce”, słyszę pełne zdziwienia „jak to, dlaczego tutaj?”. Staram się to przypisywać zwykłej ludzkiej ciekawości i dopatrywać się nieodpowiedniego doboru słów raczej niż rasizmu bądź niechęci, ale czasem na tym się nie kończy, padają przykre słowa, da się odczuć, że nie jestem tu mile widziana.

Chwała Bogu, jest coraz lepiej. Może dlatego, że już troszkę ludzie tu się ze mną oswoili, może z czasem przekonali się, że nie taka muzułmanka straszna jak ją malują ;) A może to ogólny trend w naszym polskim społeczeństwie? Mam nadzieję, że jednak sytuacja ogólnie się poprawia i – jak Bóg da – nasze dzieci dużo mniej problemów będą miały, choć czasem bardzo się o nie martwię.

Ale jednak chyba i „oswojenie się” z moją osobą robi swoje, bo czasem słyszę na ulicy czy na targu rozmowę na temat muzułmanów, zdania są oczywiście często podzielone – jedni dobrze o nich mówią i nawet nadają status „ludzi” ;), inni są im przeciwni i krytykują , ale kiedy zostaję wplątana w taką rozmowę (jako przedstawicielka „rasy muzułmańskiej” ;)), dane mi było kilkakrotnie usłyszeć: „Ale to jest NASZA muzułmanka”. Miłe, aczkolwiek ogólnie rzecz biorąc smutne, że „nie nasze” muzułmanki już są wkładane do worka z napisem „obcym wstęp wzbroniony”.

Monika