Nasruddin to bardzo, bardzo stary mędrzec i bajarz ludowy, który zbiera i rozsiewa swoje historyjki po całym świecie. Wędrówki zaprowadziły praktycznie wszędzie. Nie pamięta gdzie i kiedy się urodził, ale wiadomo, że było to bardzo dawno temu, a że był w wielu miejscach, ciężko zlokalizować jego prawdziwe miejsce narodzin. I chociaż prawdziwy grób Nasruddina Hodży znajduje się w obecnej Turcji, jego duch nie zna granic...
Na podstawie niektórych opowiadań postać Mułły Nasruddina jest postrzegana jako postać wioskowego głupka, w dodatku złośliwego, z którego można się pośmiać i przez podśmiechiwanie się z jego głupoty automatycznie poczuć się mądrzejszym (na pewno od niego). Istotnie, zachowanie Nasruddina czasem może wydać się mocno debilne, ale jest to efekt zamierzony. W rzeczywistości jest to potężne psychologiczne narzędzie pozwalające wyminąć mentalne i intelektualne bariery, pomagające precyzyjnie trafić przekazem historii do ludzkiego serca. Również gwałtowne wypowiedzi i reakcje osoby miłującej pokój i harmonię, jaką jest Nasruddin, mają na celu podkreślenie przesłania. Wiele z historii Mułły może być traktowanych jako dowcipne historyjki, ale po głębszym zastanowieniu można odkryć prawdziwą głębię przekazu. Moralny rodzaj dowcipu, jaki zawierają jest więc również nośnikiem głębszych wartości moralnych.
Przyjrzyjmy się uważniej opowieści o przeprowadzce do Tekki. To na pierwszy rzut oka proste i pełnie szyderstwa opowiadanie niesie ukryte przesłanie: sposób, w jaki oceniamy innych, w rzeczywistości określa tylko i wyłącznie nas samych.
Historie Mułły są wyspecjalizowane w ukrywaniu rzeczywistego morału, a celem tego zabiegu jest popchnięcie umysłu i duszy do samoczynnego uzdrowienia. Obrazują sam fakt, który był przyczyną powstanie historii, nie podając gotowego rozwiązania, nie podpowiadając prawidłowego działania. Każdy we własny sposób może snuć wnioski.
Pierwsze historie o nim i na jego temat pojawiły się w Persji, a stamtąd rozprzestrzeniły na całym Bliskim Wschodzie. Gruby facecik w turbanie jest główną postacią wielu opowiadań o charakterze edukacyjnym, podobnych w konstrukcji do polskich bajek, dzięki którym kształciły się mentalnie całe pokolenia. W niektórych społeczeństwach islamskich do tej pory są one głównym materiałem używanym w kształtowaniu charakteru.
Opowieści Mułłe Nasruddina są jednym z najważniejszych elementów dorobku kulturalnego Bliskiego Wschodu. Rok 1996/1997 był przez UNESCO nazwany oficjalnym rokiem Mułły Nasruddina.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uprzedzamy - komentarze niecenzuralne, obraźliwe, szerzące nienawiść i uprzedzenia, bądź zawierające linki do stron wypaczających nauki islamu lub przyczyniających się do niszczenia dialogu nie będą publikowane.
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.