Mułła Nasruddin...

Mułła Nasruddin przeprowadził się do wioski Tekka, z zamiarem dłuższego pobytu.

Chciał wynająć niewielkie mieszkanie, spotkać się więc z właścicielem, by je oglądnąć i odebrać klucze. Administrator domu podkreślał, że drzwi są bardzo wyjątkowe i poszukiwane, i ze względu na to właściciel podniósł cenę. Ich niespotykaną zaletą było to, że można było przez nie zarówno wejść, jak i wyjść. Mułła był pod wielkim wrażeniem…

Wkrótce się okazało, że okna są również specjalne – można patrzyć przez nie z zewnątrz do środka i ze środka na zewnątrz.
Nasruddin wyraził swój zachwyt nad wyjątkowością mieszkania i zgodził się na proponowaną cenę.

Zaraz po wprowadzeniu się poszedł znaleźć najszacowniejszą osobę w miasteczku, aby z nią porozmawiać o miejscowych zwyczajach. Był to pewien dostojnik mieszkający nieopodal ryneczku. Mułła wszedł do jego domu i powiedział:
- Szanowny panie, błagam, abyś poświęcił mi chwilę czasu. Właśnie się tu sprowadziłem i chciałbym poznać obowiązujące tu zasady, aby być dobrym obywatelem Tekki.
Mężczyzna staksował Mułłę Nasruddina, prychnął niecierpliwie i odparł:
- Mam dużo do zrobienia i nie mam czasu dla ciebie. Będę przechodził koło twojego domu około 2, spodziewaj się mnie w tym czasie.
- Wiesz gdzie mieszkam? – spytał zafascynowany wszechwiedzą Nasruddin.
- Jestem właścicielem budynku, w którym mieszkasz – odburknął tamten.
- O drugiej, będę pamiętał – zgodził się Mułła i poszedł zrobić zakupy. Kupił kilka rzeczy, znalazł cieniste drzewo i usiadł pod nim, przyglądając się ludziom na bazarze, a potem zdrzemnął się chwilę.

Kiedy się obudził był już spóźniony. Pobiegł co sił do swojego mieszkania i znalazł przyczepioną do drzwi kartkę z napisem „durny łazęga”. Zostawił więc zakupy i z powrotem udał się do domu dostojnika, pokłonił się przed nim i powiedział:

- Panie, tak mi przykro, że zapomniałem o naszym spotkaniu. Przypomniałem sobie o nim dopiero wtedy, gdy zobaczyłem na drzwiach karteczkę z twoim imieniem.