jutro wigilia....

No i jutro wigilia. Posta pisze po kawałku od 11 dni, to czas już słać, bo się temat przedawni ;). Piszę wiec ... mnie "problem świąt" omija odkąd jestem muzułmanką. Od 4 lat nie mieszkam w Polsce i albo nie mogłam być, albo celowo zaplanowałam pobyt w innym terminie niż święta albo musiałam być w kraju z konieczności [i z ogromną radością], ale to też wypadło na termin nie przypadający na żadne święto. Więc nie miałam do tej pory dylematu uczestniczyć/ nie uczestniczyć bądź problemu jak się zachować podczas. Wiem jednak, że gdybym mieszkała w Polsce to odmawianie uczestniczenia w Wigilii byłoby przyczyną ogromnego smutku i rozgoryczenia mojej rodziny. To dla nich bardzo wyjątkowy dzień - gdy od lat spotyka się rodzina w tym samym nadal składzie, przy tych samych potrawach, przy tej samej pieśni, z tym samym rozkładem czynności i rytuałów - jedyny taki dzień w zabieganym życiu mojej rodziny. Celebrowany zresztą przez moich rodziców wyłącznie ze względu na tradycję, a nie ze względów religijnych - mama ateistka, tata ... wierzący w Boga, ale nie uznający KK, dogmatów, zwierzchników kościoła itp. A jednak od pokoleń celebrują święta - bo ich rodzice byli/są praktykującymi katolikami, tacy byli ich dziadkowie, pradziadkowie, tak wychowali swoje dzieci - mnie i siostrę - dając nam możliwość poznania wiary i tradycji, nie zamykając naszych serc na Boga - i pozostawiając nam w ten sposób wybór [żadna z nas nie jest katoliczką, obie wierzymy w Jedynego Boga]. A zatem - myślę, że nie odmówiłabym uczestniczenia w tym szczególnym dla mojej rodziny dniu, ale zachowałabym 'wstrzemięźliwość' w tych punktach celebracji, gdzie to konieczne [dzielenie się opłatkiem, śpiewanie kolęd, przyjmowanie prezentów spod choinki czy wyprawa na pasterkę itp.] i wiem - po poruszałam ten temat z rodzicami, że - chyba poza momentem składania sobie życzeń - nie odczuwaliby żadnej przykrości, choć i to by znieśli, gdybyśmy tylko byli. I - ogromnie ucieszył ich fakt, że gotowi jesteśmy może nawet kiedyś wpaść w tym okresie do Polski, bo myśleli, że absolutnie tego nie zrobimy i obiecali: "Nie musicie robić niczego co jest wbrew waszym zasadom, do niczego nie będziemy was zmuszać, a i postaramy się unikać tego, co najbardziej drażliwe." Myślę, że rozwiązania zaproponowane przez Monikę (zob. Muzułmanie a wigilia) są świetne – nie trzeba siedzieć chyba w zażenowaniu, gdy cała rodzina składa sobie życzenia (i zerka na nas niepewnie), można się wymknąć do kuchni i podgrzać barszczyk czy pokroić makowiec. Przyznam jednak - tak poza wszystkim - że im dłużej mieszkam z dala od rodziny i ojczyzny, tym robię się bardziej sentymentalna i widok zielonej choinki przyozdobionej bąbkami i lampkami bardzo mnie rozrzewnia ;)[tu gdzie mieszkam choć przeważają muzułmanie, jest też nieco chrześcijan i choinki, mikołaje, bombki itd - to wszystko jest widoczne i dostępne]. To nie ma jednak nic wspólnego z tęsknotą za chrześcijaństwem. Tak samo jak świąteczna choinka, rozrzewniają mnie produkty "Made in Poland", które baaardzo rzadko spotkam gdzieś na półkach sklepu kraju arabskiego, w którym mieszkam i - w tym przypadku - w zasadzie zawsze staję się ich posiadaczką :D. Czy są to kredki, czy ser topiony, którego nie tknę czy chlebak, który do niczego nie pasuje :) - kupuję, przez sentyment, ale 'bezpiecznie', bo nie mają związku z religią, a choinka - już tak ...pomijając, że choinka wywodzi się z czasów pogańskich i nie jest tradycją chrześcijańską, ale jednak chrześcijanom właśnie z celebrowaniem tego, w co wierzą się kojarzy. Trochę zboczyłam z tematu? :P - przepraszam :). No ale podsumowując, myślę, że udział w wigilii bym wzięła przestrzegając zasad jak wyżej, dziecku też wg mnie pewne rzeczy lepiej pokazać i wyjaśniać – "my mamy tak, inni mają inaczej i jest tak dlatego, że ..", niż udawać, że nic innego niż to "nasze" nie istnieje, bo i tak prędzej czy później dziecko samo się o tym przekona, a wg. mnie lepiej, żeby poznało tę inność wraz z odpowiednim uzasadnieniem właśnie od rodziców, da mu to szanse na zadanie wielu pytań i uzyskanie wielu odpowiedzi już w tym najwcześniejszym okresie swojego życia, gdy tak bardzo ma chłonny umysł.

Alina - mama Ammara ("dotąd" Umm Ammar), żeby było bardziej swojsko :)