"Polacy to tacy mili ludzie, gdyby tylko

byli muzułmanami" ;-), powtarza często - jeśli temat rozmów zejdzie na Polskę - mój mąż, Arab rodem z Królestwa Saudów. Czy spotkały go podczas wizyt w Polsce nieprzyjemności? Oczywiście, że nie - twierdziłby pewnie wówczas inaczej, choć żonę ma Polkę (no fakt, muzułmankę ;-). Jak to jest z Polską tolerancją, gościnnością, otwartością na inność? Tyle odpowiedzi, ile różnorodnych doświadczeń z Polakami mieli cudzoziemcy odwiedzający kraj nad Wisłą. Z wieloma miałam szansę w Polsce pracować, znam takich, którzy wybrali tu życie, wżenili się w polskość, Polskę uwielbiają, mimo tych minusów, jakie życie w kraju obcym a nawet własnym przysparza. Ale, ale - niniejszy monolog :), chciałam poświęcić doświadczeniom, Polki, która obywatelką RP pozostała, tylko trochę się zmieniła. Zmiany związane oczywiście były z przyjęciem islamu i obejmowały - jeśli chodzi o interakcję z krajanami (m.in.:) porzucenie używek, rezygnację z wielu spotkań towarzyskich, lecz nie wszystkich; inny sposób ubierania się (pamiętam raz pan przy okienku na poczcie zadał mi pytanie: "Przepraszam, czy pani jest zakonnicą czy kobietą? hehe) odmawianie modlitwy pięć razy dziennie (czasami w dziwnych miejscach ;). Tym, co definiowało mnie dla przeciętnego przechodnia - był odmienny strój, ale i to - 99,8% przechodniów nie mobilizowało do obrażania mnie czy nieładnego traktowania. Podczas dwóch lat (potem wyjazd do Arabii) przemieszczania się po ulicach stolicy (jak również kilku innych miast) dosłownie trzy (3) reakcje niemiłe mnie spotkały pod postacią nieprzyjemnych komentarzy. Cóż to jest w porównaniu z wieloma uśmiechami i miłymi słowami od ludzi mi nieznanych?

Chwała Bogu - postawił On na mej ścieżce ludzi mądrych, o wielkich sercach, począwszy od mojej Mamy, najbliższej rodziny, poprzez przyjaciółki od lat dziecięcych, z którymi przez lat naście z niejednego pieca chleb się jadło, ludzi tworzących firmę, w której miałam szczęście pracować i nauczyć się wielu rzeczy - nie tylko od strony profesjonalnego szlichtu, lecz również relacji międzyludzkich, urzędników, lekarzy i pielęgniarki, nauczycieli, kosmetyczki, ekspedienci(tków) i sprzedawców w sklepach witających uśmiechem... To właście dzięki mej odmiennej modzie byłam rozpoznawana i zapamiętywana. Ba - a moi osiedlowi sąsiedzi i - rzecz jasna POLSKIE muzułmanki...

Wow (jak to mówi moja trzyletnia córka), mogłabym wymieniać i wymieniać, pisać i pisać o ludziach, którzy stosunku swego do mnie nie zmienili bo zmienił się mój styl życia. O ludziach dobrych, myślących, kulturalnych, tolerancyjnych, nie uprzedzających się do innych jedynie dlatego, że są inni.

Takich Polaków mam nadal szansę poznawać - dzięki niniejszemu blogowi jak również dzięki blogowi o Arabii Saudyjskiej - i uczyć się od nich (Was) wielu rzeczy! I choć zdarzają się setne sekundy kiedy powieje chłodem - to ludzi przedkładających to, co jest nam wspólne nad to, co nas dzieli - jest zdecydowanie więcej! I za to dziękuję Bogu, i za to im - Wam - wszystkim należą się ode mnie podziękowania - za umiejętność dostrzegania w człowieku - człowieczeństwa.

Umm Latifa