Moja droga do islamu

Moja historia hmm... tak, zaczęła się, gdy przyjechałam do UK (wyjechałam po liceum by nauczyć się angielskiego i iść na studia). W UK poznałam ludzi z innych zakątków świata, mających inny kolor skory, inne wyznania czy kulturę, nie wspominając o języku. Jako 19to latka miałam trochę wąskie pojecie o świecie wiec mieszkanie w Londynie było dla mnie wpierw wyzwaniem, a potem szkoła. Nauczyłam się przede wszystkim tolerancji, tak, ale... nie do końca. Była jedna grupa ludzi, którzy bardzo działali mi na nerwy - muzułmanki. Te "chuściary, co sobie myślą, że jak maja kawałek szmaty nagłowie to są lepsze od innych" - miałam takie odczucie po tym, jak kilka razy muzułmanka zmierzyła mnie wzrokiem jakbym była nie godna w ogóle koło niej stać - było mi przykro i szybko to uczucie przerodziło się w nienawiść. To uczucie było tak silne, że nie potrafiłam się powstrzymać by atakować muzułmanki a i w końcu też cały Islam przez Internet (uznałam internet za dość bezpieczną wersję ataku), wiec wyzywałam i szydziłam z nich i z Islamu jak tylko mogłam, tak by sobie ulżyć, udowodnić że mam racje myśląc to co myślę:) So pathetic... Ku mojemu szczęściu grupa muzułmańskich internautów zaczęła odpowiadać na moje zarzuty, co do Islamu, obelgi czy jakkolwiek to, co pisałam można nazwać..To, co do mnie pisali tak mnie bolało...Dostawałam zielonej gorączki ponieważ nie potrafiłam sie z nimi kłócić, nie potrafiłam zaprzeczyć prawdziwości tego co mówią! Nie potrafiłam obalić ich argumentów. Ostatecznie miałam ochotę wydrapać tym ludziom oczy przez ekran mojego komputera bo..byłam taka bezsilna. Jako żarliwa katoliczka nagle zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę mało rozumiem ze swojej religii i ze jedyne co w głowie mam to "miłość do ukrzyżowanego Chrystusa" - wiec zaczęłam biegać po "konkretną wiedzę" do księdza, tak jakby 13 lat nauki religii w ogóle nigdy nie miało miejsca. Prosiłam, aby wytłumaczył mi to, tamto, dlaczego jest tak, czemu nie robimy tak jak tu w Biblii jest napisane, co Jezus miał na myśli mówiąc:
"Moja nauka nie jest moja, lecz Tego, który Mnie posłał. Jeśli kto chce pełnić Jego wolę, pozna, CZY nauka ta jest od Boga, CZY tez Ja mówię od siebie samego" (Jan 7:16-18)? Dlaczego w ST pisze, że Bóg to nie człowiek ani tez nie syn człowieczy (Ks. Liczb 23:19)?! Dlaczego w NT w 1 liście św. Jana 4:12 pisze, że: "Nikt nigdy Boga nie oglądał"? no i gdzie jest ta "jedność w Trójcy" gdy w Ew. św. Marka 13:32 jest napisane: "Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec"? a co to w ogóle znaczy: "Bogu SAMEMU złóż pokłon, świadectwem, bowiem Jezusa jest duch PROROCTWA" (Apokalipsa 19:10)?
dlaczego sam Jezus nie przestawia się na równi z Bogiem mówiąc: "Czemu nazywasz MNIE dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko SAM Bóg" (Marek 10:18)??? Albo jak to jest, ze trzy osoby są jednym, ale, do każdej modlimy się osobno? albo gdzie do jasnej anielskiej była jedna trzecia Boga, gdy Jezus niby umarł i był w takim oto stanie przez niby 3 dni? i tak dalej i tak dalej...
Pytania mnożyły mi sie jak króliki na wiosnę. Jednak większość moich pytań dostawała odpowiedź: "to jest wiara, w wiarę się wierzy, a nie rozumie" albo "to jest wielka tajemnica wiary, bądź silna w swojej wierze".
Może księdzu takie tłumaczenie wystarczało, ale mi nie. A propos, cala ta sprawa z "tajemnicą" zaczęła mi sie od tego momentu kojarzyć z koniem i marchewką. Ale ok, nieważne, ja jestem osoba, która zawsze chce mieć rację, nie cierpi przegrywać, dąży do upadłego by udowodnić swoje racje, nawet kosztem "dorabiania teorii" wiec dalej brnęłam w te moje rozmowy z muzułmanami sprzeczając się "która religia jest prawdziwa". Po paru miesiącach nie mogłam już spać, oczy miałam czerwone od płaczu. Straciłam wiarę. Wszystko stało się bez sensu. Trwało to jakieś parę dni, taka czarna dziura. W międzyczasie oglądałam filmiki na youtube, szczególnie wypowiedzi szeicha Yusuf Estes zwalały mnie z nóg. No i już dłużej nie mogłam. Schowałam dumę do kieszeni i…przyznałam się do błędu. Wypowiedziałam moją szahadę w uniwersyteckim pokoiku, sama, ze zwieszoną głową, jak dziecko które naprawdę nabroiło. Wtedy takie cudowne uczucie mnie ogarnęło. Przez tydzień chodziłam jakby w moim ciele siedział duch, który wypełniał moje ciało od głowy aż po czubki moich palców, czułam się tak lekka, wręcz lotna... Teraz też będę walczyć, ale w imię Islamu, jeszcze mocniej i bez zachwiania, jak żołnierz, bo...mam podstawy by wierzyć, mam dowody, mam logikę!!! Teraz czuję się szczęśliwa, bezpieczna. Alhamdulilah!!! A gdy słyszę słowa "oto boże ciało" dopada mnie dreszcz - teraz zadaje sobie pytania: jak ci księża mogą to robić? dlaczego ci ludzie na klęcznikach nie zadają pytań? In sza Allah więcej ludzi przejrzy na oczy, tak jak ja. In sza Allah (jak Bóg da)…
Ola