nie trać wiary w dua

Jedną z wielu bolączek muzułmanów jest to, że jeśli robimy dua (prosimy Allaha o coś), nie zauważamy natychmiastowego efektu i w rezultacie zrażamy się: tracimy nadzieję w sens i efektywność suplikacji. Na ten temat dywagował al-Dżałzi* (zaczerpnięto z trzytomowego opracowania aforyzmów i mądrych rad autorstwa Sayda al-Khaatira):

Myślę, że to test, kiedy wierny prosi o coś i nie otrzymuje odpowiedzi, i ponawia prośby przed długi czas, i nadal nie zauważa znaków ich przyjęcia. Powinien sobie uzmysłowić, że to sprawdzian i wymaga on cierpliwości. Kiedy odpowiedź na dua opóźnia się, proszący doświadcza podszeptów szatana [łasłaas]. To częsta choroba i zauważyłem ją również u siebie. Spotkało mnie nieszczęście i prosiłem Allaha o pomoc, ale nie było odpowiedzi, a szatan zaczął rozkładać swoje sidła. Czasem mówił: „Skoro hojność i bogactwo Allaha są nieskończone i nie jest On skąpy, to z czego wynika to opóźnienie?”

Powiedziałem mu wtedy: „Odejdź, przeklęty. Nie potrzebuję nikogo zabiegającego w mojej sprawie i nie chcę ciebie jako wsparcia!” a do siebie: „Strzeż się podążania za tym podszeptem, ponieważ nie ma innego powodu do odsunięcia pomocy, niż to, że Allah sprawdza, jak zwalczasz swojego wroga. To jest prawdziwa mądrość”.

Moja dusza [nafs] spytała: „Jak można wyjaśnić odroczenie przez Allaha reakcji na twoje prośby o odsunięcie od ciebie nieszczęścia?” Odpowiedziałem jej: "Udowodniono, że Allah, Najwyższy i Wychwalony, jest Suwerenny, i jako Suwerenny może obdarzać lub powstrzymać się od obdarzania, i nie ma sensu sprzeciwiać się temu”.

Mądrość kryjąca się za tym stwierdzeniem została udowodniona. Mnie może się wydawać, że coś jest dobre, ale Mądrość Allaha nie dopuszcza do tego, a powody tego mogą być dla mnie ukryte: tak jak w sytuacji lekarza, który czasem wykonuje zabiegi mogące wydawać się szkodliwe, ale prowadzące do pozytywnych efektów. Być może to jest powód takiego stanu rzeczy. Być może istnieje istotny powód opóźnienia odpowiedzi, podczas gdy pośpiech może być szkodliwy. Prorok (pokój z nim) powiedział: „Człowiek będzie miał się dobrze tak długo, aż nie stanie się niecierpliwy i nie powie ‘Prosiłem (Allaha), ale nie otrzymałem odpowiedzi’”.

Opóźnienie może wynikać z jakiegoś braku w tobie samym. Możliwe, że wątpliwości drążyły twoje serce w czasie wypowiadania suplikacji lub byłeś niedbały, może jest to ziemska kara za grzech, którego nie żałowałeś wystarczająco szczerze, wymierzana lub zwiększana właśnie w ten sposób. Przemyśl niektóre z tych powodów, być może będzie to pomocne. Powinieneś również przeanalizować dogłębnie własną intencję kryjącą się za prośbami do Allaha, ponieważ niektóre z nich prowadzą do grzechu lub powstrzymują cię przed zrobieniem czegoś dobrego. W takiej sytuacji brak realizacji prośby jest dla ciebie lepszy.

Jest również prawdopodobne, że utrata zwróci cię ku Stwórcy, podczas, gdy posiadanie utraconej rzeczy odwracało twoją uwagę od Jego Osoby. To oczywiste i poparte doświadczeniem, że gdyby nie napotkana przeszkoda, nie zwróciłbyś się do Niego. Prawdziwym nieszczęściem jest to, co odsuwa nas od Allaha; zaś to, co sprawia, że stajemy przed Nim bezbronni i pokorni, jest dla nas dobre i działa na naszą korzyść.

Jeżeli rozważysz te wszystkie rzeczy, skoncentrujesz się na tym, co jest najlepsze dla ciebie: poprawa błędów, pragnienie przebaczenia oraz szczere zwrócenie się do Allaha ze swoimi prośbami, a zapomnisz o tym, co wydaje ci się, że straciłeś.

Aby nasze prośby zostały przyjęte przez Allaha, należy też pamiętać o dwóch, bardzo istotnych, wypowiedziach Proroka Mohammeda (pokój z nim):

Przekazał Faddala ibn Ubajd, że Prorok (pokój z nim) usłyszał o mężczyźnie robiącym dua po modlitwie, ale nie proszącym o błogosławieństwo dla Proroka i powiedział o nim: „Ten człowiek śpieszy się (zbytnio)”. Wezwał go i powiedział do niego, lub do kogoś innego (tzn. zwrócił uwagę wszystkim zebranym, nie wskazując konkretnej osoby – przyp. tłum.) „Kiedy jeden z was kończy modlitwę (i wymawia dua), niech zacznie od wychwalenia Allaha, następnie niech poprosi o błogosławieństwo dla Proroka, a następnie niech prosi o co chce”.

[Sahih Sunan at-Tirmidhi, sklasyfikowany jako sahih przez Albaniiego]

Prorok (pokój z nim) powiedział: „Sługa będzie otrzymywał odpowiedź tak długo, jak jego prośby nie będą związane z grzechem lub zerwaniem więzi rodzinnych, i jeśli nie będzie w nich pochopny”. Spytano go co oznacza pochopność i odparł: „[jest pochopny] jeśli mówi: ‘proszę Allaha i proszę, ale nie otrzymuję żadnej odpowiedzi’ i denerwuje się i w końcu przestaje prosić Allaha”.

[al-Bukhari 6340, Muslim 2735]

Jeżeli ktoś porzucił w ogóle praktykę proszenia Allaha, utracił coś bardzo cennego, ponieważ życzenie sobie czegoś to nie to samo, co proszenie o to Allaha. Możemy nieustannie pożądać rzeczy, które sobie życzymy, ale mamy większą szansę na realizację ich, jeżeli uczynimy wysiłek, aby stanąć przed Stwórcą i poprosić go o nie.

* Abdul-Faradż ibn al-Dżałzi (508 – 597ah) jest znany jako jeden z najbardziej płodnych autorów islamskich. Zgodnie z najnowszymi badaniami literatury islamskiej przypisuje się mu autorstwo 376 książek, a wg niektórych jest autorem ponad 700 opracowań (w tym książek).

źródło