islam albo miłość czy islam i miłość

Bardzo często słyszę opinie, że islam nie jest religią miłości. Oba źródła naszej wiedzy o religii, Koran i Sunna, w licznych miejscach podkreślają niezwykłą wagę miłości, jako wartości łączącej nas z Bogiem i z innymi ludźmi.

Miłość niebieska

Myśli i wzrok teologów islamu kierowały się na „miłość wzniosłą”. Szukali nie definicji dla niej, tylko odpowiedzi na pytania, co zapoczątkowuje tę miłość, jakie są jej znaki i świadectwa, w końcu, czy jest to miłość wyzwolona z wszelkich więzów, czy mająca jakieś granice. Była to więc miłość przeżywana przez każdego z nich, czego ślad pozostawili w sentencjach na temat miłości. Ale cóż znaczą ich słowa w porównaniu do słów proroka Muhammada: „Człowiek [jest]-z-tym, kogo kocha”?! Teolodzy islamu uwierzyli, iż o „miłości wzniosłej” nie można powiedzieć nic więcej, niż to, że jej spełnienie oznacza nieustanną łączność człowieka i Boga (wisal), czego wyrazem są słowa jednego z nich: „Kiedy się odezwie, to w imię boże, kiedy rozmawia, to o Bogu, kiedy działa to w zgodzie z Jego Prawem, a jeśli szuka wytchnienia to u Boga – w Bogu, dla Boga i z Bogiem”.

Koran otwiera przed naszymi umysłami miłość Boga do człowieka żyjącego w zgodzie z wartościami. Pośród 84 miejsc w Koranie mówiących o miłości, są miejsca, gdzie Bóg oznajmia, że kocha ludzi dobrych (muhsinun), nawracających się ku Niemu (tawwabun), ludzi unikających grzechów (muttakun), ludzi cierpliwych (sabirun) i tolerancyjnych, ludzi ufających w sprawiedliwość wyroków boskich (mutawakkilun), ludzi oddanych sprawiedliwości (muksitun) i tych, którzy zachowują czystość duchową i czystość ciała (mutatahhirun). Równocześnie ukazuje nam to, czego Bóg w człowieku nie miłuje i co w nim gani. Bóg nie miłuje agresji i krzywdzenia bliźniego (udwan), niewdzięczności (kufr), niesprawiedliwości wobec siebie i bliźniego (zulm), szerzenia zepsucia i zła pośród ludzi (fasad), pyszałkowatości (takabbur), wynoszenia się nad innych bez powodu, zdrady. W ten sposób Bóg stawia ostrą granicę między umiłowaniem zachowania dobrego a wzgardzeniem zachowaniem złym, tym samym Bóg zwraca nam uwagę, jak żyć moralnie. Bóg mówiąc w Koranie:

{Jeśli pokochaliście Allaha, to kroczcie za Prorokiem, Allah was umiłuje, wybaczy wam grzechy. Allah jest przebaczający i miłosierny.}[Koran Al Imran: 31]

poucza nas, że miłość wzniosła, to nie miłość platoniczna, którą można nazwać miłością kontemplacyjną, lecz miłość, która stoi za licznymi pobożnymi dziełami ofiarowanymi Bogu (amal). Islam wymaga miłości działającej, gdyż miłość ograbiona z działań nie jest w stanie zapewnić nam zbawienia i raju. Bóg oczekuje także od nas miłości skupionej, która nie jest rozproszona na obiekty poza Bogiem:

{A wierzący największy wysiłek wkładają w miłość do Boga}[Koran Al-Bakara: 165].

Miłość ziemska

Natomiast miłość, jaką ludzie czują do siebie nawzajem, jest nie tyle nam znana, ile niezwykle skomplikowana. Zacznę od wartości miłości w społeczeństwie. Ta miłość sprawia, że stawiamy siebie i bliźniego na tym samym poziomie, czujemy to, co on. Żyjemy tym, czym żyje nasz bliźni. Prorok mawiał, że społeczność wiernych można porównać do ciała z jego organami. Wierni mają wobec siebie tyle miłości, litości i przychylności, że łączą ich te uczucia w jedno ciało. Albowiem w żywym ciele, jeśli jeden organ będzie chorował, pozostałe organy dołączą do niego w odczuciach bólu i bezsenności (przekazali Al-Buchari i Muslim).

Miłość w życiu społecznym jest wymogiem najwyższej wagi, jest wymogiem zbawiennym. Prorok powiedział: „Wejdzie do raju ten, kto uwierzy. A uwierzycie dopiero wtedy, gdy się umiłujecie. Pokażę wam prosty sposób na to, aby się umiłować. Pozdrawiajcie się salamem” (Przekazał Muslim). Trudno jest pokochać bliźniego, jak siebie samego, ale trzeba przezwyciężyć egoizm, gdyż Prorok Muhammad wzywał do wiary, która oznacza „umiłowanie dla swego brata w wierze, tego czego samemu pragnie się dla siebie” (przekazali Al-Buchari i Muslim).

Jest jeszcze miłość, która łączy przeciwnie płcie, kobietę i mężczyznę. Islam uczy nas, aby kultywować tę miłość w związku małżeńskim. Zaspokojenie popędu seksualnego (szahwa) nie jest właściwym miernikiem miłości. Bóg mówi w Koranie:

{Ludziom wydaje się, że coś umiłowali, tymczasem zaspokajają puste popędy(szahwa) z kobietami, z dziećmi, ze stosami złota i srebra... U Allaha jest prawdziwa i ostateczna przystań}[Koran Al Imran: 14]

Prorok powiedział, że ci, którzy się kochają, winni zawrzeć związek małżeński (lam ara lilmutahabbajni misl an-nikah). Miłość małżeńska jest konstytutywnym warunkiem istnienia związku. Kiedy brak takiej miłości, nikt, nawet prorok, nie jest w stanie przywrócić go do życia. Znana jest bowiem historia Towarzysza Proroka Mugisy i Towarzyszki Proroka Bariry. Przekazano nam, że Mugisa i Barira rozwiedli się ostatecznie. Mugisa nie przestał kochać swoją byłą żonę. Chodził za nią, wzdychał do niej, a nawet ronił łzy. Prorok widząc, jak cierpi Mugitha, chciał mu pomóc i poprosił Barirę, aby znowu zawarła z Mughisą związek małżeński. Barira zapytała, czy to polecenie i przymus? Na co prorok odparł, że nie, chodzi mu wyłącznie o to, żeby wstawić się w sprawie Mughisy. Barira nie czuła do Mughisy miłości, dlatego odrzuciła możliwość powrotu do związku małżeńskiego, odpowiedziała: „Nic mnie z nim nie łączy”. To świadectwo z Sunny proroczej można porównać do poetyckiej mądrości zawartej w „Panu Tadeuszu”: „Bo serce nie jest sługa, nie zna, co to pany, I nie da się przemocą okuwać w kajdany”.

źródło