obecność w Koranie wyrazów obcych, nie arabskich

Zarzut brzmi następująco:

W Koranie napisane jest: „Koran jest czystym arabskim” [16:103], to dlaczego zawiera wiele obcych, nie arabskich wyrazów?

Oto werset odnoszący się do powyższego zarzutu:

My wiemy, że oni mówią: "Jego uczy tylko zwykły człowiek." Język tego, na którego oni wskazują, jest obcy, a ten (Koran) to język Arabiiyun mubiin! [Koran, 16:103]

Jest to przykład złego tłumaczenia. Krytycy błędnie tłumaczą 'arabiiyun mubiin' jako czysty arabski, gdy w rzeczywistości odnosi się to do jasności i wymowy, stąd wyrażenie powinno zostać przetłumaczone jako: „...a ten (Koran) to język arabski, jasny”.

Ibn Kathir Ad-Damishqi (zm. 1372 ne), w swoim wyjaśnieniu omawianego wersetu, w słynnym Tafsirze Al-Qur'an al-Azim, pisze:

Jest niemożliwe, aby Koran w swoim elokwentnym stylu i doskonałym znaczeniu, który jest doskonalszy niż jakakolwiek Księga dana poprzednim Prorokom, został zaczerpnięty od cudzoziemca, który nie posługuje się płynnie językiem arabskim. Nikt o zdrowym rozsądku, nie mógłby powiedzieć czegoś takiego. [Tafsir Ibn Kathir, streszczenie, Darussalam Publishers & Distributors, 2000, vol.. 5, s. 528; więcej szczegółów w Tafsirze Ibn Kathira].

Dlatego, werset ten nie ma nic wspólnego z etymologią i obecnością obcych słów w Koranie. Po prostu przypomina, że Koranu nie można przypisać cudzoziemcowi, gdyż został objawiony w języku arabskim, jasnym i wymownym. Biorąc pod uwagę kontekst znaczenia słowa 'mubiin' w innych wersetach, byłoby nielogicznym rozumieć ten wyraz jako negację obecności słów obcego pochodzenia. Bóg mówi:

To jest stworzenie Boga. A pokażcie mi to, co stworzyli ci, którzy są poza Nim!
Tak! Niesprawiedliwi są w błędzie oczywistym! [Koran 31:11]

Wyrażeniem, które zostało przetłumaczone z błędem jest 'dalaalim mubiin'. Niewątpliwie 'mubiin' odnosi się do czegoś wyraźnego, zwłaszcza w sensie, czegoś oczywistego. Nie ma wątpliwości, co do jego pochodzenia, jego wpływu na człowieka, jego praw, jego wskazówek - to wszystko jest jasne i proste. Należy zauważyć, że chociaż Koran zawiera słowa obcego pochodzenia, to nie narusza to czystości języka w żaden sposób. Szeich Muhammada Ali Mohar, były profesor Historii Islamu na Islamskim Uniwersytecie w Medynie, omawia tę kwestię szczegółowo w jednej ze swoich prac:

Począwszy od połowy XIX wieku orientaliści zaczęli zwracać uwagę na nazywane przez nich "wyrazy obce" w Koranie. W rzeczywistości wskazówkę zaczerpnęli z pism muzułmańskich klasycznych uczonych i egzegetów, którzy w swojej skrupulatnej analizie wszystkich aspektów Koranu, zwrócili uwagę także na słowa i wyrażenia, które zostały przyjęte i naturalizowane w języku arabskim.

Al-Suyuti i inni przed nim podkreślili trzy ważne fakty z tym związane:

Po pierwsze, arabski, etiopski, syryjski i aramejski są językami pokrewnymi i posiadają dużą liczbę słów wspólnych, ze względu na swe wspólne korzenie.

Po drugie, podczas rozległych kontaktów Arabów ze światem zewnętrznym, zwłaszcza w trakcie wymiany handlowej, pewna ilość słów obcego pochodzenia, weszła do języka arabskiego, została zaadoptowana i są one uważane za część składową języka arabskiego.

Po trzecie, w trakcie takiego przejęcia i naturalizacji, formy, jak również oryginalne znaczenia słów, przeszły kilka modyfikacji i zmian.

Fakty te są wspólne dla wszystkich języków. Arabski, aramejski, syryjski i hebrajski należą do języków semickich i mają to samo pochodzenie. Późniejszy arabski rozwinął się z oryginalnego arabskiego - aramejskiego języka. Wynika to z tego, że wszystkie wyżej wymienione języki mają wiele słów i wyrażeń wspólnych, choć ich sens i konotacje uległy pewnym zmianom spowodowanym wpływami czasu i miejsca. W czasie, kiedy był objawiany Koran, ilość słów pokrewnych języków, jak również języków sąsiednich ludów była naturalizowana w języku arabskim i została uznana za nieodłączną część standardowego i literackiego arabskiego (al-' arabiy al-mubin). Występowanie takich słów i wyrażeń w Koranie jest zatem całkiem naturalne, ponieważ został on objawiony w języku ówczesnej ludności arabskiej.

W powyższej dyskusji o obcych słowach w Koranie, Szejch M. Mohar Ali podkreślił kilka istotnych rzeczy.

Zwraca uwagę, że charakterystyczne dla języków jest zapożyczanie słów w znacznym stopniu, a nawet w całości z poprzednich dialektów, ale w żaden sposób nie umniejsza to czystości języka. Twierdzi, że wyrazy obce stają się "cząstką" tego języka, który utrzymuje status 'arabiiyin mubiin'. Wskazuje również, że wszystkie te wyrazy obce zostały już zaakceptowane jako część arabskiego języka przed objawienie Koranu. Zatem "obce" słowa zostały już włączone do jezyka arabskiego i zostały przyjęte jako część czystej literatury arabskiej.

Koran zawiera tylko te słowa obcego pochodzenia, które zostały wprowadzone do języka arabskiego i były powszechnie stosowane przez Arabów. Dlatego należy pamiętać, że to nie pochodzenie słów użytych w literaturze decyduje o czystości języka tej twórczości, ale to, czy dane terminy zostały przyswojone do języka czy nie. Jeśli słowa zostały zaadoptowane jako część języka, używanie takich wyrazów nie ma wpływu na czystość mowy lub dialektu. Powinno być jasne, że Koran napisany jest czystym arabskim, pomimo faktu, że język ten zapożyczył, jak wszystkie inne języki, pewne wyrazy z innych dialektów i języków.

źródło