jestem muzułmanką (3)

Dlaczego przyjęłaś islam?

Zdecydowałam się przyjąć Islam, chociaż jeszcze dwa lata temu miałam z nim same złe skojarzenia, tak naprawdę nic o tej religii nie wiedząc. Kiedy jednak zaczęłam się z nią zapoznawać, to było jak „powrót do domu”, tak jakby znalazła coś, czego całe życie szukałam , a nie mogłam tego znaleźć, choć przecież było to tak blisko…

Z czego zdecydowałaś się zrezygnować po przyjęciu islamu, czy może jakieś zmiany w twoim życiu zaszły?

Oczywiście, że zmiany w moim życiu zaszły ogromne, właściwie to wszystko musiałam zmienić:-). Przestalam chodzić do klubów, pic alkohol, jeść pewne pokarmy – zwł. wieprzowinę i jej pochodne, zmieniłam sposób ubierania się na skromniejszy, a wreszcie założylam hijab, zaczęłam modlić się 5 razy dziennie – słowem zaczęłam wprowadzać – powoli, małymi krokami – praktykowanie Islamu do swojego życia. Daleko mi do ideału, ale staram się a to jest najważniejsze:-)

Co sprawia Ci największą trudność, jeśli chodzi o praktykowanie islamu w Polsce (w Europie)?

Nie odczuwam jakichś szczególnych trudności, alhamduliLLah (dzięki Bogu.) Rzeczą, której bardzo mi brakuje jest fakt, że w Krakowie nie ma meczetu… takiego miejsca spotkań z prawdziwego zdarzenia:-) miejsca gdzie można by chodzić na lekcje arabskiego, lekcje Islamu, itd.

Czy spotkałaś sięz przejawami nietolerancji (Polska, Europa)? Jeśli tak, czego dotyczyły? Czy negatywne reakcje na twoją osobę?

Jedyny przejaw nietolerancji który mnie dotyka i boli, to zakaz noszenia hijabu w pracy. Stąd też noszę się z zamiarem wyprowadzki do Anglii, gdzie bez problemu pracowałam we wakacje w hijabie, czemu zresztą kibicowali moi szefowie. Jeżeli chodzi o przykre komentarze itd., to nikt nigdy nie powiedział mi niczego strasznego w twarz. A nawet jeśli tak by się stało, to nie uważam żeby to był powód do rozpaczy czy użalania się nad sobą. Wystarczy że pomyślę jak prześladowany był nasz Prorok i jego Towarzysze, a od razu dziękuję Allah że jedyne przejawy nietolerancji jakie mnie spotykają to krzywe spojrzenia od czasu do czasu i opinie, że „zostałam nawrócona przez beżowego penisa” (przepraszam za ten cytat, ale jest to niezmiernie ciekawa teoria ;))

Czy uważasz, iż twoja pozycja – jako kobiety – uległa deprecjacji po przyjęciu przez Ciebie islamu?

Absolutnie nie:-) bardzo interesuję się rolą kobiet w Islamie, dużo czytam zwłaszcza o kobietach w otoczeniu Proroka, o roli kobiety w społeczeństwie muzułmańskim i w rodzinie – jako żony, matki itd. I wszystko co czytam utwierdza mnie tylko w przekonaniu, że w Islamie kobiety są wyróżnione, a nie poniżone. Allah nie rozróżnia ludzi pod względem płci, tylko pod względem taqwa, czyli stopnia pobożności, bojaźni, posłuszeństwa mu.

To, że los muzułmańskich kobiet w niektórych częściach świata bywa smutny, nie jest winą religii. W przyszłości chciałabym zająć się między innymi pomaganiem kobietom, które z różnych powodów znalazły się w trudnej sytuacji życiowej.

Czy jest coś w islamie, co sprawia Ci trudność?

Zdarzają się chwile nie tyle zwątpienia, co zwyczajnego lenistwa… np. co do odprawiania modlitw na czas, a zwłaszcza wstawania na pierwszą modlitwę Fajr… bywa ciężko, ale warto… Staram się być dla siebie dobra, niczego sobie nie narzucać na siłę, do niczego się nie zmuszać i do wszystkiego dochodzić małymi kroczkami.

Czy hijab w jakikolwiek sposób ogranicza Cię w Twoim codziennym życiu?

Jedyne co mi przychodzi do głowy to fakt, że czasem gorąco… ale wystarczy nauczyć się odpowiedniego dobierania garderoby – kolorów, materiałów, fasonów… Trochę żal że te wszystkie moje letnie sukienki, krótkie spódniczki, bluzeczki z dekoltami siedzą w szafie i czekają aż wyjdę za mąż, albo urządzę ladies night :-)

Trochę ciężko się wyzbyć nastawienia typu „jak Zośka zobaczy moje nogi to padnie z zazdrości” bo bywało i ta, że ubierałam się by wzbudzić zazdrość innych no i oczywiście zainteresowanie mężczyzn – wiadomo, każdej kobiecie to pochlebia. Ale plusów hijabu jest zdecydowanie więcej. Parę miesięcy temu oglądałam film pt. My Nam e is Khan. I tam jest taki cytat, który mówi wszystko o moim podejściu do hijabu. Oto on:

"my hijab is not just my religious identity. it is a part of my existence. it's me "

Jak na twoją konwersję zareagowali rodzice, bliscy, przyjaciele? Co było dla Ciebie / dla Nich najtrudniejsze?

Rodzicom ciężko się jest pogodzić, ale myślę, że powoli – bardzo powoli – zaczynają się przyzwyczajać. Oprócz nich nikt z rodziny nie wie, ale na razie nie ma takiej potrzeby. Rodziców na pewno boli odejście od „ich”/”naszej” wiary, boją się , że chce się od nich odciąć, ale widzą że nie zrywam z nimi kontaktów, że nie kłócę się z nimi – argument ten zaczyna więc powoli upadać, a przynajmniej taką mam nadzieję. Możliwe, że liczą na to, że mi „przejdzie” Ale ja mam nadzieję udowodnić im że jestem na serio  Co do znajomych - pare osób się ode mnie odsunęło ale nie jest to dla mnie jakaś straszna tragedia – nikogo nie będę przecież prosić żeby był moim kolegą/koleżanką. Rozumiem to , że dla wielu osób moja diametralna zmiana sposobu bycia była szokiem – ale większość na szczęście zdążyła się przyzwyczaić. Do tego stopnia, że jak żartobliwie pytam kogoś „idziemy na drinka”, to sieję popłoch i przerażenie: „Jak to przecież ty nie pijesz!!!” – więc dodaje, że chodzi o drink bezalkoholowy 

Czy uważasz, że przyjmując islam wyrzekasz się „polskości”? Jak godzisz bycie Polką z byciem muzułmanką – czy można być obywatelką Europy o korzeniach chrzescijańskich – i jednocześnie wyznawać islam?

Absolutnie nie uważam, że wyrzekam się polskości, chociaż ten zarzut słyszę często. Islam to religia dla wszystkich ludzi, nie dzieli nikogo ze względu na kolor skóry, narodowość, pochodzenie. A zresztą ja jestem fanką Tariqa Ramadana, który dużo pisze właśnie o tym, jak godzić te dwie tożsamości – bycie Europejczykiem i muzułmaninem. Wszystkim braciom i siostrom, tym, którzy są blisko Islamu, a także tym, którzy są jego przeciwnikami, polecam jego publikacje.

A może chciałabyś dodać coś od siebie?

Mimo, że zdarzają się chwile lepsze i gorsze, to jestem bardzo szczęśliwa. Życzę wszystkim czytelnikom, żeby odnaleźli swoją drogę tak jak ja odnalazłam.

KHADIJA