Chcę się wyróżniać?

„Dlaczego tak się ubierasz, nie możesz nosić wiary w sercu? Co chcesz udowodnić? Chcesz się pokazać? Wyróżniać? Chcesz zwrócić na siebie uwagę?”.

Takie pytania padły po raz pierwszy z ust osób mi najbliższych, potem jeszcze kilkakrotnie słyszałam je od innych. Zawsze byłam osobą raczej nieśmiałą, która chciała zniknąć w tłumie. Daleko mi było do „pokazywania się”. Co więc się stało? Dlaczego nagle zostałam muzułmanką, a w dodatku zaczęłam nosić „takie” ciuchy? Znudziło mi się bycie szarą myszką? Chciałam zabłysnąć? Zwrócić na siebie uwagę innych, być w centrum zainteresowania? Nie... Nigdy nie było to moim celem. Jeśli komuś się wydaje, że podoba mi się kiedy ludzie oglądają się za mną, gdy śledzą moje ruchy, plotkują, pokazują palcami, to się myli. Nie sprawia mi to przyjemności. Czasem takie wyróżnianie się bywa nawet uciążliwe...

Wczorajsza noc... Zero snu, czuwanie, opieka nad czteroletnią córeczką, która raz po raz wymiotuje, nie przyjmuje żadnych płynów... Mija godzina, dwie, trzy, w końcu po sześciu godzinach stwierdzam, że tak dalej być nie może, bo jednak samo nie przejdzie. Czekanie jest tym bardziej niebezpieczne, że mała jest po poważnej operacji serduszka, nie wolno nam dopuścić do zbytniego spadku elektrolitów w organizmie. Jest niedziela, godzina 2:30 w nocy. Żadnej dyżurnej przychodni... Gdzie więc zabrać małą? No gdzie, jak nie do szpitala. Mąż właśnie wrócił z pracy, tak że szybciutko szukam ubrań i wychodzimy. Dostajemy się do szpitala, wypełniamy formularze, przechodzimy do gabinetu, gdzie pan doktor z krzywą miną patrzy na mnie i pyta, czy jestem Polką...

- Tak, jestem Polką.
- Ale z pochodzenia, czy z obywatelstwa?
- Z pochodzenia.
- Acha...

W końcu bada małą. Dzięki Bogu, w oskrzelach czysto. Jednak gorączka 38,5, znów wymioty... Rzut oka na gardło – angina ropna. Pielęgniarka robi zastrzyk przeciwwymiotny, lekarz przepisuje antybiotyk, syrop przeciwbólowy, syrop przeciwwymiotny... Zadowolona biorę małą na ręce, bo na nogach ustać nie może, po czym wracamy do domu. Po dłuższym czasie córcia pije dwa łyczki herbatki i usypia. Dzięki Bogu. Nie zwróciła. Jesteśmy na dobrej drodze... Córcia usypia, ja jednak czuwam... Sprawdzam, czy gorączka nie rośnie, czy mała śpi spokojnie, czy nie zbiera ją znów na wymioty. Co jakiś czas wlewam jej do buźki po parę kropelek herbatki, zwilżam usta.

Szósta rano. Budzi się druga córcia, wymiotuje. Za chwilę znów i znów... Podejrzewam, że się zaraziła, jednak wciąż jeszcze jest nadzieja, że może akurat to tylko taki pojedynczy epizod... Ale roczne dziecko szybko może się odwodnić. A co jeśli to jednak angina? Im dłużej będę zwlekać, tym gorzej.

Niedziela. Dziesiąta rano. Znów idę więc do szpitala... Idę sama z dzieckiem, bo mąż nie bardzo jeszcze rozumie po polsku, a tu jednak trzeba się porozumiewać. A w domu jeszcze dwójka maluchów, w tym córcia odsypiająca po męczącej nocce. Mąż musi więc zostać, pilnować dzieci. Wchodzę, znów wypełniam formularz, znów przechodzę do gabinetu... Lekarz zaczyna na mnie krzyczeć: „Czy pani się wydaje, że jak macie tą swoją kulturę, to wam wszystko wolno?” Mówi, że mam nie po kolei w głowie, że przyprowadzam mu „te” dzieciaki, że on nie będzie mi służyć za pediatrę... Pyta co ja sobie wyobrażam. Jak chcę, to niech czekam na poniedziałek, aż przychodnie otworzą. Krytykuje moją „kulturę”.

Śpiąca, zmęczona, zmartwiona stanem dzieci, zaskoczona stoję i nie bardzo to wszystko do mnie dociera... Córcia zwisa mi z rąk, główka jej opada do tyłu, staje się coraz bardziej bezwładna, a jeszcze targają nią wymioty, choć w żołądeczku już nic nie ma... Lekarz tymczasem sobie używa, wrzeszczy po mnie, traktuje jak śmiecia... Gdyby warunki były normalne... gdybym była w lepszym stanie psychicznym w tym momencie. Ale sytuacja mnie przerosła. Wyczerpanie wzięło górę. Nie byłam w stanie nic powiedzieć, nie byłam w stanie bronić swojego honoru, swoich przekonań. Nie tym razem. Starałam się nie słuchać. Prosiłam tylko o pomoc dla swojego dziecka... W końcu lekarz bada małą, zleca pielęgniarce zrobienie zastrzyku przeciwwymiotnego w drugim kącie gabinetu, a tymczasem prosi do środka kolejną pacjentkę...

Mała dostała zastrzyk, a do mnie zaczęło docierać co się właściwie wydarzyło. Starsza pani (ta pacjentka) żałuje biednego dzieciątka, że takie wymęczone, co to choróbsko z dzieckiem potrafi zrobić... Pan doktor także udaje, że się przejmuje. Zwraca się do mnie: „Tak, proszę pani, no to gdyby pani widziała, że się coś dzieje, bardzo proszę przyjść jak najszybciej, nie czekać.” Mam ściśnięte gardło, łzy w oczach, burzę myśli w głowie, ranę w sercu... Jak człowiek wydawałoby się wykształcony może tak potraktować drugiego człowieka, tylko ze względu na to, że ma inną religię? Jak człowiek wydawałoby się kulturalny może tak poniżać inną osobę? Jak może być takim rasistą?

Nie chcę jednak robić scen... Mam jeszcze jedno dziecko w domu, które może się zarazić. Jest niedziela, nigdzie nie znajdę innego lekarza. Człowiek, który nie ma skrupułów pomiatać mną jak szmatą nie zawaha się skrzywdzić mojego dziecka, jeśli nadepnę mu na odcisk... Staram się więc stłumić emocje. Biorę małą na ręce i wracam do domu. Zmęczona, śpiąca, zmartwiona i trzęsąca się z nerwów idę ulicą, tuląc córeczkę, a łzy same leją się po twarzy. Nie jestem w stanie nad tym zapanować. Ludzie się oglądają... niektórzy przystają, przyglądają się... Taaaak... Tego właśnie chciałam, o to mi właśnie chodziło. Właśnie dlatego zostałam muzułmanką, ubrałam takie ciuchy, żeby się wyróżniać. Żeby częściej móc słyszeć takie słowa jak dziś od lekarza, żeby narażać zdrowie swoich dzieci, żeby czuć się upokorzoną. Jednak moja wiara daje mi siłę. Modlitwa potrafi ukoić serce. Wiem, że takie traktowanie to i tak nic w porównaniu z tym, co musiał znosić nasz Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) i pierwsi muzułmanie... Tak że chwała Bogu!

Mogłabym iść na łatwiznę, starać się przypodobać ludziom, nie narażać się na takie sytuacje. Mogłabym zdjąć swoje ubrania, założyć coś „normalnego” (w pojęciu otoczenia) i oszczędziłabym sobie wielu problemów, bólu, łez... Ale tego nie zrobię. To życie to tylko chwilka, marne kilkadziesiąt lat (zazwyczaj), a potem zaczyna się dopiero prawdziwe życie. I tylko od nas zależy jakie będzie. Czy chcemy się narazić na ból i cierpienie w życiu przyszłym, czy zasłużyć sobie na Raj i zapomnieć o wszystkich wcześniejszych kłopotach.

Właśnie dlatego zostałam muzułmanką, właśnie dlatego staram się jak mogę wypełniać nakazy Allaha, żyć zgodnie ze swoją religią i nie przejmować się ludźmi. Nie z żadnych innych pobudek. Ktoś może powiedzieć: „wiarę nosi się w sercu, nie na zewnątrz”. Jednak to Allah będzie sędzią na Sądzie Ostatecznym i będzie On rozstrzygał według Swojego Prawa, które nam już objawił, jasno wytłumaczył. I w tym Prawie nigdzie nie ma napisane „noś wiarę sercu”, za to są wytyczne odnośnie sposobu ubioru, życia, zachowania... Tak że nie jest ważne to, co mówią ludzie, ale to, co mówi Ten, który nas później ze wszystkiego rozliczy.

Niektórzy mówią: „A co, jeśli to wszystko nieprawda? Jeśli po śmierci niczego już nie ma? Jeśli zmagasz się na darmo?” Jednak Allah mówi, że to prawda. Że jest inne, prawdziwe życie po tym krótkim używaniu na ziemi. Mogę mówić, opowiadać o islamie, pokazywać dowody... Niektórych to jednak nie przekona. Zadam więc inne pytanie. A co, jeśli to prawda? Jeśli istnieje Raj i Piekło? Jeśli będzie Sąd Ostateczny? Ja jestem o tym głęboko przekonana i zamierzam dalej kroczyć swoją niełatwą, jednak świadomie wybraną drogą z nadzieją na osiągnięcie upragnionego celu.

Gdyby okazało się (a nie okaże się, bo tak mówi sam Stwórca), że po śmierci niczego nie ma, to żyjąc w zgodzie z własnymi przekonaniami, przestrzegając zasad moralnych, nie szkodząc innym, nic nie tracę. Co najwyżej groziłoby mi, że zmagałabym się z niektórymi problemami na darmo, ale gdyby po śmierci niczego nie było, nie miałoby to już żadnego znaczenia. Za to co, jeśli okaże się, że to, co mówi Allah w Koranie jest prawdą (a bez wątpienia nią jest) i nadejdzie ten dzień, kiedy będziemy rozliczeni ze wszystkich swoich słów, uczynków, z tego, jak bardzo wzięliśmy sobie do serca słowa naszego Pana? Czy ten, kto dzisiaj powątpiewa też wtedy stwierdzi, że nic nie traci?

Nie jestem muzułmanką dlatego, że chcę być inna niż większość ludzi dookoła mnie. Mogłabym pójść na łatwiznę i nie przestrzegać zasad swojej religii. Jednak gra toczy się o zbyt dużą stawkę. Dlatego właśnie przełknęłam tych kilka gorzkich łez, których po dzisiejszych wydarzeniach powstrzymać nie mogłam, jednak teraz w moim sercu znów zagościł spokój. Nie czuję już żalu. Czuję za to litość. Bo mając wizję życia przyszłego przed oczami - żal mi tego człowieka...

Monika